1955
Gedenkboek
75 jaar RijksHBS
blad 25
goot van onze bollenschuur gehangen. Mijn vader redde me lachend (leuk). Als jongeling waagde ik het de diepe ringvaart van de Haarlemmerineerpolder over te krabbelen. Totaal uitgeput, met de dood voor ogen, heb ik nog juist de overkant bereikt. Mijn hele nette leven is als een versnelde film aan mijn geestesoog voorbijgerold. Ik zwem nu nog, heb het 40 jaar geleden hier redelijk (6) geleerd, voel me vrij in het water, had anders niet in een kano gepast, waarin ik over de Maas en bij overstroming ook door de straten van Venlo heb rondgezwalkt. Het moderne verkeer bedreigt me meer en meer, want ik fiets ook nog graag. Ik beloof voor de zoveelste maal, ter geruststelling van degenen, die me nog een paar(?) jaartjes gunnen, goed uit te kijken. Genoeg. Ik ben weer wat persoonlijk, maar dat zal wel de bedoeling zijn van de vrager van deze "regelen".
Meent U soms, dat de school geen slachtoffer is van het verkeer? Vroeger nog veel erger dan nu. Toen ik na de Septemberkermis-vakantie van den jare 1907 mijn weinig glorieuze intree deed, na in handen van Burgemeester Van Rijn de eed van trouw aan vorstin en vaderland te hebben afgelegd, vermoedde ik niet, dat we aan de heidense goden van het helse lawaai overgeleverd waren. Alle leslokalen lagen aan de straat. Telkens ratelden onder zweepgeklap zware karren met schokkende wielen en dikke paarden over de hobbelige reuzenkeien en joeg een oorverdovend geraas tegen het prachtige gebouw op. Ter afwisseling stoof een gehaaste trem met ijselijk gegil en lieflijk gejammer de hoek om. Elk woord gesmoord. Gedwongen pauze. Maar als de stafmuziek van de huzaren van het garnizoen kwam aanzwellen, dan pauzeerden we graag. Van het op de maat meetrappelen door de schooljeugd moest ik niets hebben.
Over onze coëducatie heb ik me altijd verheugd. Een jongensklas leidt licht tot verruwing, een meisjesklas tot geniepigheden. In een gemengde klas willen de jongens netter, de meisjes liever zijn. Maar die sfeer is sterk afhankelijk van de leerkracht.
Meent U soms, dat de school geen slachtoffer is van het verkeer? Vroeger nog veel erger dan nu. Toen ik na de Septemberkermis-
Over onze coëducatie heb ik me altijd verheugd. Een jongensklas leidt licht tot verruwing, een meisjesklas tot geniepigheden. In een gemengde klas willen de jongens netter, de meisjes liever zijn. Maar die sfeer is sterk afhankelijk van de leerkracht.
